Hoe dan ook, er is altijd wel iets te beleven op la spiaggia, zo ook in Abruzzo. Ik kreeg de tip om het strand van Lido Punte Verde te verkennen. Hier zouden alleen locals komen en er zou een goed visrestaurant gevestigd zijn. Aangezien ik het strand heerlijk vind maar nergens zand wil hebben, huurde ik een strandbedje met parasols. Voor een habbekrats lag ik als een koning in Italië vijf meter van het kabbelende water. Een prima plek om de voorbijgaande strandgangers te observeren en m’n fantasie de vrije loop te laten. Wat is de achtergrond van de voorbijgangers? Wat houdt ze bezig?

Zo viel mij aan het begin van de middag een oudere dame op, ergens in de zeventig. Daar waar ik het me veroorloofde om af en toe een teen buiten de parasol te steken, lag deze parmantige dame volop te bakken en te braden in de felle zon. Je kon zien dat ze dat vaker deed, haar huid leek van perkament. Op een bepaald moment bewoog zich een man van middelbare leeftijd op een Baywatch-achtige manier langs de kustlijn. Je weet wel, het slow-motion rennen. Op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat hij enkel een minuscule tangastring droeg. Toegegeven, hij was goed gebronsd maar dan toch.

Twee minuten later rees een goed gebouwde jongeman zich uit het water als de nieuwe James Bond en liep hij met een geoefende gang naar zijn plek. Aldaar wachtte een Italiaanse schone op hem om zijn hele lijf eerst af te drogen en vervolgens in te smeren. Even de haartjes goed in model om zich dan volledig over te geven aan de zon. Iets verderop spotte ik een aantal moeders met hun bambini. Die rennen tenminste nog vrolijk rond en maken zich wat minder druk over hun looks. Af en toe hoor je een van de moeders hun kroost tot de orde roepen maar dat is het dan ook. Ik besloot alle indrukken op me in te laten werken onder het genot van een pranzo. Een visje, contorni, wijntje en een espresso toe. Al snel was ik weer aan het mensen kijken. Eén heer viel me in het bijzonder op. Parmantig liep hij rond in het restaurant: rode zwembroek (zeer piccolo), goed gebruind, haren a la Pirlo. Even een rondje lopen zodat iedereen hem goed zag, dan even iets bestellen aan de bar om vervolgens naar de buitendouche te lopen voor een verfrissende waterval om dan weer terug te lopen naar de bar. ‘Heeft iedereen mij gezien?’ was blijkbaar zijn doel en daarin is hij, denk ik, goed geslaagd. Terug in de auto liet ik de mensen nog even de revue passeren en dacht bij mezelf: ‘Welk verhaal zouden ze bij mij hebben bedacht?’

Uit: De Smaak van Italië, blog van Marc Bertrand